Bandung

Dag 1:

Na een korte vlucht kwam ik aan in Bandung. Net als Bali stonden de taxichauffeurs me al op te wachten toen ik buiten kwam. Daar heb ik maar even mooi gebruik van gemaakt. Ik had van tevoren al aan iemand uit Bandung gevraagd hoeveel het ongeveer is voor een taxi. Vervolgens heb ik dat bedrag gezegd tegen alle taxichauffeurs en gewacht tot er een was die dat goed vond. Uiteindelijk 10.000 meer betaald, maar dat is nog niet eens een euro. Toen m'n taxichauffeur na lang zoeken m'n hostel had gevonden, werd ik meteen hartelijk ontvangen. Ik werd meteen naar m'n kamer gebracht en ze vroegen of ik al had gegeten had, want anders kon ik met hun mee. Nadat ik m'n spullen in m'n kamer had gelegd, ging ik naar beneden om iedereen te ontmoeten. Ik was op dat moment de enige backpacker. De rest kwam allemaal uit verschillende plekken in Indonesië en studeren hier in Bandung. Toen het droog was, gingen we op de scooters op weg naar een restaurant. Ik had geen idee wat er op het menu stond, maar zij wisten me wel te vertellen wat lekker is en ik wilde graag van alles proberen, dus bestelde het maar gewoon. Het werd kip (iets te spicy voor mij) en een soort soepje met groente. Het was lekker en ook erg gezellig, ondanks dat er soms wel wat veel Indonesisch werd gesproken en ik geen idee had wat ze zeiden. Het was erg fijn om gewoon meegenomen te worden m'n eerste dagje. 

Dag 2: 

De volgende dag begon helaas al heel vroeg. Om half 5 hoorde ik namelijk alle moskeeën om me heen al. Daarna gelukkig nog even kunnen slapen, maar ik merkte wel dat ik last heb van m'n jetlag, ondanks dat het maar 3 uur verschil is. Die dag zou ik een tour naar Kawah Putih, een kratermeer, gaan doen met Budi, de eigenaar van het hostel. Voor het zover was, moest ik eerst nog even op zoek naar ontbijt. Aangezien het Ramadan is, zijn er niet echt heel veel plekjes om te eten, maar gelukkig was er een supermarkt open. Het was nog steeds wel even zoeken wat ik nou als ontbijt kon eten, maar ik had wat kunnen vinden. Vervolgens was het tijd om naar Kawah Putih te gaan. En dat zou wel even duren... Een ruim twee uur durende tocht achterop de scooter... Niet echt een pretje. Gelukkig stopten we een paar keer om bijvoorbeeld de banden op te pompen, te tanken en een mondkapje te kopen (al was het me niet helemaal duidelijk of ik die op de scooter op moest doen of bij de krater). Dat was wel fijn, want na een tijdje krijg je wel kramp in je benen. Gelukkig was er onderweg ook genoeg te zien! Alle kleine dorpjes, de vele rijstvelden (prachtig!), een plaatsje met heel veel aardbeienplanten en nog veel meer. Het voelde meteen alsof ik al een lange tijd in Indonesië was. Ook raakte ik al snel gewend aan de rijstijl hier. Ze sjezen hier nogal over de weg met hun scooters en als er ook maar een beetje ruimte is naast de auto (aan welke kant dan ook) gaan ze er wel langs. Maar met het warme weer is het wel lekker om op de scooter te zitten, want het is erg verkoelend om even een windje in je gezicht te hebben. 

Eenmaal aangekomen bij Kawah Putih, of eigenlijk beneden bij de ingang, moest ik met een busje omhoog. We zaten al vrij snel met 8 mensen in het busje, maar er was ruimte voor 9, dus het was wachten op de laatste persoon. Ze gaan niet omhoog voor het vol is. Uiteindelijk na een lange tijd wachten, gingen we toch omhoog, want er kwamen twee mensen aan in plaats van een. Toen we boven waren, ontmoette ik een meisje uit Maleisië. Zij zat bij mij in het busje en was ook alleen. Budi was namelijk beneden gebleven. We gingen samen de krater bekijken. Toen we naar beneden liepen om de krater te zien, wilden er ineens een aantal mensen met mij op de foto. Ondanks dat het een enigszins toeristische plek is, zijn ze er blijkbaar toch niet gewend om blanke mensen te zien. Het was heel mooi om het krater meer te zien. Het was groter dan ik had verwacht en het had een bijzondere kleur. Het rook ook weer heel fijn... Om terug te gaan met het busje golden dezelfde regels: wachten tot er weer 8 mensen in zitten. Dit duurde ook weer erg lang, maar ach, we hebben vakantie. 

Beneden kwamen er meteen allemaal vrouwtjes op me af om me aardbeien en ander fruit te verkopen. Het was handig dat ik daar Budi weer zag, want die kon me vertellen of het een normale prijs was of niet. Toen was het voor mij tijd om snel even te lunchen. Ik voelde me wel een beetje schuldig, omdat hij niet kon eten in verband met de Ramadan, maar volgens mij vond hij het niet erg. Vervolgens gingen we door naar de hot springs. Onderweg kwamen we langs allemaal theeplantages. Dat zag er heel mooi uit! Ook was het onderweg soms nogal stijl en hobbelig, maar ik was gelukkig niet van m'n scooter afgevallen. ;) Aangekomen bij de hot springs was het anders dan ik had verwacht. Ik heb in Niew-Zeeland al een aantal hot springs gezien, maar hier hadden ze er een soort spa van gemaakt. Je kon langs sommige pools alleen lopen, maar er waren ook pools waar je in kon en overal waren bruggetjes en huisjes. Bij de pools waar je in kon, waren ook een aantal pijpen, waar warm water uitkwam. In een van de baden ben ik ook even gaan staan. Je moest wel een beetje uitkijken, waar je stond, want sommige plekjes waren echt te heet, terwijl je op andere plekken makkelijk kon staan. 

Daarna zijn we nog bij een aantal theeplantages gestopt om wat foto's te maken. Vervolgens zijn we naar een plek gegaan, waar je herten wat wortels kon voeren. Van kangoeroes voeren in Australië naar herten voeren in Indonesië. Daar kwamen ook nog twee vrienden van Budi, die met ons terug zouden rijden. Daarna was het dan ook tijd om weer terug te gaan. Een twee uur durende tocht... Toen ik dacht dat we er wel bijna zouden zijn, zei Budi dat we nog een uur moesten... Dat zag ik niet helemaal zitten. Gelukkig zijn we toen iets later ergens gestopt. De zon was namelijk ondergegaan, dus zij wilden graag even wat eten en drinken. We gingen bij een kraampje langs de weg wat eten. Ik had geen idee wat het was, maar wilde het graag proberen. En het was heel erg lekker! Het heette batagor en was iets met vis. Dat ga ik zeker nog een keertje halen. Vervolgens gingen we door naar het hostel en het was gelukkig niet heel ver meer. 

Dag 3:

De dag erna nam Ardhi, een Indonesische jongen van het hostel, me mee naar het graf van mijn overgrootvader net buiten Bandung. Daar aangekomen heb ik eerst even een bloemetje gekocht en vervolgens zijn we naar de erebegraafplaats gelopen. Wat was dat indrukwekkend! Allemaal witte graven netjes op een rij en op een lijn en zoveel!! Vervolgens hielp iemand ons om in een boek op te zoeken, waar het graf van mijn overgrootvader was. Ze hebben namelijk verschillende vakken en elk graf heeft een nummer. Het was heel bijzonder om het graf te zien. Het is moeilijk uit te leggen hoe indrukwekkend het daar was (maar misschien helpen de foto's). 

Vervolgens gingen we door naar de Rainbow Waterfall. Daar zagen we ook Olivier, een Franse jongen uit het hostel, en Gilaang, een Indonesische jongen van het hostel. Na daar even gezeten te hebben, gingen we door naar Wisata Grafika Cikole voor een zipline. Toen we daar aankwamen waren we eerst een beetje verdwaald. Of nou ja we konden de zipline (de Flying Fox) niet vinden. Toen kwamen we eerst nog langs een Hobbiton huisje. Al leek die niet helemaal op de huisjes in Nieuw-Zeeland. En nadat we nog een grote spin zagen, kwamen we aan bij de zipline. Toen we daar aankwamen, begon ik me wel een beetje af te vragen hoe veilig het zou zijn. Er werd een soort touw om ons heen geknoopt als tuigje. Vervolgens moesten we omhoog klimmen. Er kwam gelukkig wel iemand mee, want die had ik eerst niet gezien. Die zorgde ervoor dat alles goed vast zat. Toen was het tijd om naar beneden te gaan. Het was niet heel spectaculair maar wel leuk. Daarna zijn we nog ergens naar een restaurantje gegaan, waar je boven een uitzicht over Bandung had. Dit was een plek waar zij vaak kwamen. De jongens lieten ons allemaal nieuwe dingen proberen. Maar doordat ze er vaak bij aan het lachen waren, vertrouwde ik het niet altijd helemaal. Ik weet niet meer hoe het allemaal heette, maar heb wel een foto gemaakt en het was lekker. 

Eenmaal terug bij het hostel gingen we al snel weer met iedereen uiteten. Peter ging ook mee. Peter heb ik leren kennen tijdens onze reis naar Afrika met Djoser. Hij loopt op dit moment stage in Bandung. Het was heel gezellig om hem weer te zien. 

Dag 4:

De volgende dag heb ik niet heel veel gedaan. Ik had gehoopt om weer met iemand van het hostel rond te touren met de scooter, maar dit keer was er niemand. Ik ben uiteindelijk maar naar het winkelcentrum in de buurt gegaan en ben verder een beetje gaan relaxen. 's Avonds ben ik met Peter uiteten gegaan. En na afloop hadden we nog ergens een nieuw stuk fruit geprobeerd: manggis. Erg lekker!