Abel Tasman: Skydiven!

Dag 1:
Op zondag was het tijd om het Noordereiland achter ons te laten en naar het Zuidereiland te gaan. Helaas moesten we daarvoor al om 7 uur in de bus zitten. Terwijl we onderweg waren naar de ferry was het nogal hard aan het waaien en regenen. Niet helemaal het ideale moment om op een ferry te zitten. Het begin viel gelukkig nog mee, maar toen we echt op zee zaten, ging de boot nogal heen en weer. Toen werden Katie en ik toch een klein beetje zeeziek. We zijn toen eventjes het dek op geweest alleen was het daar nogal koud en regende het nogal hard, dus dat was niet de ideale plek. Uiteindelijk zijn we maar naar voren gelopen in de boot, zodat we uit het raam konden kijken. Daar zijn we half in slaap gevallen. Zo was het laatste uurtje van de 3,5 uur durende tocht toch nog redelijk te doen. 

Daarna moesten we nog een heel stuk rijden. Helaas ging dat ook niet heel soepel. We moesten mensen in Nelson afleveren en toen bleek onze bus kapot te zijn. Gelukkig was er een nieuwe bus in de buurt, dus die was er redelijk snel. Vervolgens moesten we alle spullen overzetten en daarna konden we weer door. Een half uurtje later bleek de bus weer gemaakt te zijn. Dus moesten we weer terug naar oude bus. Terwijl wij naar de supermarkt gingen, zou onze buschauffeur alle spullen weer over gaan zetten. Maar toen ze terug was, bleek ze alleen de grote tassen overgezet te hebben en moesten we toch nog terug naar de andere bus om al onze andere spullen te pakken. Uiteindelijk kwamen we om 7 uur 's avonds eindelijk aan bij ons hostel (2 uur te laat). Het werd een erg lange busdag van 12 uur. Gelukkig zou de volgende dag een stuk beter worden, want is het tijd voor mijn skydive!

Dag 2: 
Ik schrijf deze maar alvast de dag na het skydiven ook al komt hij pas veel later op m'n blog. Ik wil gewoon niet vergeten hoe het was!

's Ochtends moesten we eerst nog even checken of we nog een extra nacht in het hostel konden blijven, want dat was nog de vraag. Maar gelukkig kon dat. Toen zijn Katie en ik een soort bananenpannenkoeken gaan maken. Banaan gemixt met ei en dan in een pan bakken. Was erg lekker. Terwijl we bezig waren kwam iemand de keuken in die riep: "Are Sanne and Katie here?" En wij waren van ja. En toen vroeg hij: "Do you want to go skydiving?" En wij hadden zoiets van huh we hoeven toch pas over een uur weg. Dat klopte, maar hij had net mensen weggebracht, dus als we klaar waren moesten we hem zoeken en dan konden we gaan. Nu kwam het ineens wel heel dichtbij en begon ik toch wel een beetje nerveus te worden. Met het gevoel dat we ons een beetje moesten haasten gingen we ons toen maar klaar maken en om 11.15 (een kwartier eerder) zaten we in de bus met nog een ander meisje. Het was een erg stille rit naar het skydiven toe. Eenmaal daar aangekomen moesten we een aantal papieren invullen en beslissen of we ook foto's en een video wilden en wat voor soort muziek we onder onze video wilden. Om de foto's en video te maken, springt er een extra persoon uit het vliegtuig. Ons werd aangeraden om electro onder onze video's te zetten dus hebben we dat gekozen. Ook stond op een van de papieren dat je een zuurstofmasker op krijgt als je 13,000 feet of hoger gaat en dat het niet werd aangeraden om te gaan als je bijvoorbeeld verkouden was. Omdat ik al de hele tijd hier last heb van hooikoorts was ik vooral een beetje nerveus daarvoor. Maar de mensen achter de balie zeiden dat het wel kon. Vervolgens moesten we wachten. Dat was het ergst, want je wil gewoon gaan. Toen moesten we na een tijdje het pak en het harnas aan gaan trekken en vervolgens weer wachten. Ondertussen zagen we de mensen voor ons landen. Ik was nu niet eens zo nerveus, maar zat vooral vol energie. Ik wilde gewoon gaan! Vervolgens kwam degene met wie ik zou springen naar me toe om zich voor te stellen en uit te leggen wat ik moest doen bij het eruit gaan en daarna. Als je op de rand zit, moet je omhoog kijken (dus je hoofd naar achter gooien), heupen naar voren en benen onder het vliegtuig naar boven gebogen. Je handen houd je achter het harnas bij je schouders. Zodra hij op je schouders begint te tikken mag je je harnas loslaten en ontspannen. Daarna kwam mijn cameraman zich voorstellen en ook alvast een stukje opnemen. Hij vroeg of ik er zin in had, of ik nerveus was, etc. Daarna moesten we het vliegtuig in. Ik moest als eerste naar binnen en op een soort bankje gaan zitten. Degene met wie ik sprong zat achter me en voor me zaten 2 cameramannen. De andere twee meiden, die gingen springen moesten op de grond zitten bij degene met wie ze sprongen op schoot. Het was heel krap in het vliegtuig. Terwijl we vlogen begon degene met wie ik sprong de pakken aan elkaar vast te maken en heb ik vooral van het uitzicht genoten, terwijl er af en toe foto's gemaakt werden en er ook gefilmd werd. Het zuurstofmasker viel gelukkig mee. De cameramannen kregen alleen een neusding, maar wij kregen gelukkig gewoon een die ook over je mond ging. Daarna was het eindelijk zover: tijd voor de sprong! Ik moest als laatste. De hele vlucht was ik vooral vrolijk en aan het genieten van het uitzicht, maar toen ik op de rand zat, begon ik toch wel heel zenuwachtig te worden. De cameraman hing toen aan de zijkant van het vliegtuig. Ik ging zitten zoals hij me had verteld en vervolgens voelde ik dat hij ons begon af te zetten en daar gingen we! Het was heel raar. Je gaat aan het begin een paar keer over de kop en je mag je dan gelukkig al snel ontspannen. Het was geweldig! Je hebt niet het idee dat je echt naar beneden valt ofzo. Het was meer alsof je aan het drijven was. M'n gezicht werd wel helemaal weggeblazen, maar toch kon ik niet stoppen met lachen. Ze zeggen dat het 70 seconden duurt, maar voor je gevoel is het maar 20 seconden. Toen ging ineens de parachute uit en wordt je een beetje teruggetrokken. Het komt een beetje uit het niets, dus dat was niet het fijnste gevoel. Maar daarna kon je wel nog meer van het uitzicht genieten. Dat was namelijk ook prachtig en het was lekker om nog even rustig te kijken zonder dat je gezicht werd weggeblazen. Je kon de zee, het strand de bergen en nog veel meer zien. In de lucht legde hij me nog even uit dat ik voor het landen m'n benen in de lucht moet doen tot hij zegt dat ik mag gaan staan. En hij vroeg ook of ik lenzen droeg. Die draag ik, dus moest ik m'n bril iets van tevoren al op m'n voorhoofd zetten. Vervolgens gingen we landen. Dat ging heel makkelijk, want je landde gewoon zittend op de grond. Eenmaal op de grond stond m'n cameraman weer voor m'n neus om te vragen hoe het was en of ik het nog een keer zou doen. Als ik genoeg geld zou hebben, zou ik het zeker nog een keer doen! Ik zat vol adrenaline. Vervolgens moesten we terug lopen en onze pakken uitdoen. Daarna moesten we weer wachten op onze foto's en filmpje. Ondertussen hadden we nog even een t-shirt gekocht als aandenken. Toen de filmpjes klaar waren gingen we ze alle 3 bekijken. Het was heel gek om te bedenken dat jij dat bent, die daar door de lucht vliegt. Het ging ook allemaal zo snel. Het voelt meer als een droom dan dat het echt gebeurd is. 

Daarna werden we weer teruggebracht naar het hostel. Daar zijn we gaan lunchen en vervolgens door gegaan naar het strand om heerlijk in het zonnetje te liggen, want het was super mooi weer. Het zeewater was ijskoud, maar na het skydiven kan ik alles, dus ben ik er gewoon in gegaan. En 's avonds heb ik gewoon lekker rustig aan gedaan.