Taupo: Tongariro Crossing

Op zondag gingen we op weg naar Taupo. Eerst maakten we een stop bij Redwoods, waar we een wandeling van een uur hebben gemaakt tussen de hoge bomen. Je moest goed de blauwe pijlen volgen, want anders zou je er zomaar 8 uur over kunnen doen. Dit zorgde ervoor dat we eerst per ongeluk het blauwe pad voor ruiters volgden en zo een heel groot deel afsneden. Dus zijn we maar weer even teruggelopen om de goede route te doen. Tijdens deze wandeling begon ik me al wel een beetje zorgen te maken over morgen, want dan zouden we een wandeling van 19,4 km gaan maken. Maar dit uurtje was gelukkig nog wel te doen, dus hopelijks de 6-8 uur de dag erna ook. Daarna stopten we nog bij de Huka Falls, een waterval die super snel gaat. 

Aangekomen in Taupo hebben we niet zoveel meer gedaan. Even naar een winkel geweest (slippers gekocht), boodschappen gedaan voor de lange wandeling de dag erna en een poging gedaan om op tijd te gaan slapen, want de volgende dag vertrekken we al om half 7. En daar hadden we nog mazzel mee, want normaal is het een uur eerder. Maar vanwege het weer hebben ze het een uurtje uitgesteld. 

De dag erna was het zover: 19,4 km(!!!!) lopen! En nu ik dit veel later schrijf, wil ik het nog steeds een beetje vergeten haha. Nee het uitzicht was het zeker waard, maar wat een wandeling. En wat een slechte conditie heb ik. Het helpt ook niet echt dat ik veel last had van m'n hooikoorts en vergeten was om m'n pilletje te nemen. De zakdoekjes vlogen er doorheen. En ik kon niet echt door m'n neus ademen, dus dat werd half hyperventileren, maar ik heb het gehaald!

Eerst moesten we van Mangatepopo naar Soda Springs lopen. Toen ik daar na een uur aankwam, dacht ik nog "O, hebben we nu al 4 km gelopen!? Dan moet het allemaal vast wel lukken". Nou, dit was dus nog maar het begin en het makkelijke gedeelte... Ook waren daar de laatste wc's die we de komende uren zouden zien. Daar hadden ze er wel even wat meer van mogen neerzetten. Daarna was het tijd voor The Devil's Staircase. En ik kan je wel vertellen, die waren verschrikkelijk! We liepen dus van Soda Springs naar de South Crater. Dit stuk duurde ook een uur (zeggen ze) alleen was dit stuk niet zo vlak als het vorige. Waar we toen nog af en toe een beetje omhoog moesten, moesten we nu non stop trappen oplopen. En de namen Devil's Staircase klopt helemaal! Het was verschrikkelijk! Het uitzicht werd wel steeds mooier, maar als je de hele tijd niet echt goed kan ademen is het niet echt een lekkere klim. Gelukkig is dit pad echt een ding dat ik maar een keer in mijn leven doe. Toen ik ook eindelijk boven was, was het tijd voor wat mooie foto's met Mt Doom (Mt Ngauruhoe) op de achtergrond. Je kon Mt Doom ook beklimmen, maar dit zou best zwaar en gevaarlijk zijn, want het is super steil. Je kon dit alleen doen als je er voor een bepaalde tijd was, want je moet ook op tijd terug zijn voor de bus terug. Doordat wij een uur later waren vertrokken, waren we "helaas" te laat. Een goeie smoes waarom ik het niet heb gedaan ;) Vervolgens hadden we weer een makkelijk stuk van South Crater to base of Red Crater Ridge. Helaas duurde die makkelijke wandeling maar 10 minuten. Ik had liever maar 10 min die Devil's Staircase gedaan. Dit was ook de laatste kans om terug te gaan. Maar aangezien ik de Devil's Staircase naar beneden ook niet echt zag zitten, ben ik maar gewoon doorgegaan. Toen was het tijd voor de Red Crater Ridge. Het steilste stuk van de hele wandeling (op m'n papiertje staat niet eens hoe lang het duurt). Dit was een wat moeilijker stuk. De Devil's Staircase was waarschijnlijk zwaarder, maar dit was een moeilijkere klim. Maar boven had je weer een super mooi uitzicht: aan de ene kant Mt Doom, aan de andere kant zag je heel goed de Red Crater en aan nog een andere kant waren 3 prachtig blauwe meren te zien. In het echt was het nog mooier dan op de foto's. Toen moesten we van Red Crater Summit naar Emerald Lakes. Er staat dat dat 15 minuten duurt, maar met alle plekken voor geweldige foto's duurde dit wat langer. Net als dat we super steil naar boven moesten, moesten we nu ook super steil naar beneden. Je moest voorzichtig lopen om niet te vallen. Het was allemaal grind dat er lag. Eenmaal beneden hebben we bij het eerste meer (van de 3) geluncht. Een mooiere plek voor een lunch kan je bijna niet bedenken. We konden het water ongeveer aanraken, alleen mocht dat niet, want het is Tapu (heilig). Daarna liepen we langs het tweede meer omhoog naar The Blue Lake (20 min). Dit viel gelukkig wel mee. Daarna moesten we naar Ketetahi Shelter. Het was nog een klein beetje omhoog en toen een groot stuk gewoon vlak. Tot we op een gegeven moment naar beneden moesten. We zagen in de verte al een huisje staan met eindelijk weer wc's. Maar in plaats van recht naar beneden te gaan, liepen het pad helemaal naar links en dan na de bocht weer helemaal naar rechts. Dit had zoveel sneller gekund, maar helaas. Daar zijn we weer eventjes gestopt. Vervolgens was het volgens het bordje nog 1,5 uur naar de parkeerplaats. Maar voor me gevoel was het veel langer. Het was een weg waarbij we veel omlaag gingen en dan ineens weer omhoog. Dat je denkt hadden jullie hier niet even een brug ofzo kunnen maken? Ook was ik een beetje half door m'n enkel gegaan, terwijl ik mensen wilde inhalen. Dat hielp niet echt mee. Toen kwamen we weer bij wc's aan. We dachten dat we er toen bijna zouden zijn, maar toen kwamen we een nieuw bordje tegen, dat zei nog 45 min... Nou dat waren erg lange 45 minuten. We moesten weer naar beneden en door een bos, waardoor je ook niet echt het eind zag. Het was veel omlaag met af en toe kleine trappetjes en af en toe ook weer omhoog. Er leek geen einde aan te komen. Op een gegeven moment zag ik verderop veel licht en een bord en dacht ik "Yes, we zijn er! Dit had ook niet langer moeten duren, want ik kan geen stap meer zetten". Helaas bleek dit niet het eind te zijn. Dit was een ander bord en we moesten daarna gewoon weer het bos in. Elke keer dat we een bocht omgingen hoopten we eindelijk het eind te zien, maar dit viel elke keer nogal tegen. Heel wat later was daar dan eindelijk de parkeerplaats. We hadden het gehaald! Na 7,5 uur hadden we het eind bereikt. Toen moesten we in een klein busje gaan zitten, die ons naar een grotere bus bracht. Helaas waren we de eerste in die bus, dus moesten we een lange tijd wachten. Maar we konden eindelijk onze schoenen uitdoen. En Katie en ik zijn heerlijk op de achterbank gaan liggen. (Zoals je leest is de frustratie van deze wandeling er nog steeds)

Toen we thuis waren hadden we nergens meer zin in. Dus zijn we, na een heerlijke douche, lekker uiteten gegaan en daarna op tijd gaan slapen. De dag erna moeten we weer op tijd de bus in.